Jakie przepisy regulują faktoring?
Konwencja UNIDROIT
tzw. ottawska, 28 maja 1988 r., Ottawa – konwencja, która określa definicję prawną umowy faktoringowej oraz istotę funkcjonowania tego rozwiązania.
Według tego dokumentu umowa faktoringu zawarta pomiędzy faktorem i faktorantem jest podstawą do przeniesienia wierzytelności wynikających ze sprzedaży przez faktoranta na własność faktora. Ponadto faktor zobowiązny jest do wykonania co najmniej dwóch czynności: finansowania faktoranta, prowadzenia rozliczeń związanych z wierzytelnościami, inkaso i windykacja należności, przejęcie ryzyka wypłacalności dłużnika.
Umowa Nienazwana
Polska nie ratyfikowała konwencji ottawskiej, brakuje także ustawy i przepisów, które regulują kwestie związane z umową faktoringu. W polskim prawie do umów faktoringowych używa się tzw. umowy nienazwanej. Stronami w umowie jest faktor oraz faktorant, zaś jej podstawą są zapisy Kodeksu cywilnego czy kodeksu spółek handlowych. Kluczowy jest art. 509 kodeksu cywilnego, który mówi o swobodzie przelewu wierzytelności.
“§ 1. Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.
§ 2. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.”